Inork ez dugu hautatzen geure sorlekua. Halaber, leku zehatz baten erditzen dute emakumeek eta horri lurraldea deitzen diogu. Lurra, izadia, edertasunaren arragoa edota odolaren mintzoa izan daitekeena, aldi berean.
Archives Juanjo Legorburu
Jon, Bizkargiren magalean
Inguruko poeta batek bere poema baten hasieran zioskun giza jendeak zuhaitzen antza dugula. Pertsona zaurituaren larrutik odola darion bezala, zuhaitzen azaletik erortzen dala erretxina. Eta guk ere sustraiak ditugula zuhaitzek bezala.
UDABERRIA vs. ETXEAN GERATU!
Urtaro bat bada non naturak agertzen duen bere ahalduntzea eta eraldatzeko indarra, horixe da udaberria. Kolore anitzen eztanda, eguneko argiaren bizia edota eguzki izpien sarkorra… udaberria eta etxean gatibu geratu beharrak kontraesana lirudike, hain zuzen oximoron bat (termino arteko kontraesana), baina pandemia batek derrepente gizartea kartzela handi bat bihurtu du bertan bizi garenok preso hartuta.
Enborreko gakoa
Udazkeneko arrastiri gorrietan oroitzapenak bazka hartzen dute iragan hurbileko ezpondetan eta, elikatu ondoren, hegan hasten dira bidai labur bezain beharrezkoa egiteko. Gogoan dut, ia lau hamarkada bete direnean, nola aterpetu ginen Sabin Euba eta biok, gure mendi maitatuak zeharkatu ondoren, mugaz bestaldean ezkutatzeko. Garai intentsoak ziren haiek, dana ala ezer ez, ondo baino hobeto betetzen zituztenak. Gure egitasmo politikoa oraindik indarrean zegoen Erregimenarekin hausturarena zen; bestetzuk, hautu bezala Erreformarena hartu zuten.
Orain presoak! Hamaika sineskeri leihoaren bestalde
Ikastaro politikoa hasi berri dugun honetan, esan daiteke lehengo lepotik dugula zintzilik burua. Betiko mamuak zurrunbilo gisa biraka… Eta guretzako hauetako bat presoen auzia da. Beste behin ere ez da erraza izango agenda politikoan kokatzea eta akaso hagitz zailago panorama politikoaren erdigunera ekartzea.