Duela urtebete pandemiaren lehendabiziko zantzuak agertzen hasiak ziren. Inork gutxik zekien zelako txolopotea zetorkigun gainera. Eguzkiak bere joan etorriak egin ditu, egunak zabalduz eta itxiz. Tartean hilabetean behin ere ilargi beteak bere xarma utzi izan digu eta horrela joan gara orduak xahutzen egunari. Eta, jada, nahiz eta urte osoa igaro, ez diogu neurririk hartu oraindik egoerari.
Archives Juanjo Legorburu
Distopia versus utopia
Gabonak ate joka ditugu eta suposa daiteke etxe askotan zalantza dagoela sartuta, zer egin eta nola igaro argi ikusten ez dugunean. Oroitzapenak borborka datozkigu, mahaiaren bueltan bizi izandakoak gogoratzerakoan, baina jakin badakigu aurtengoak desberdinak izango direla.
Zaldi zoroa, memoria poetikoa
Inork ez dugu hautatzen geure sorlekua. Halaber, leku zehatz baten erditzen dute emakumeek eta horri lurraldea deitzen diogu. Lurra, izadia, edertasunaren arragoa edota odolaren mintzoa izan daitekeena, aldi berean.
Jon, Bizkargiren magalean
Inguruko poeta batek bere poema baten hasieran zioskun giza jendeak zuhaitzen antza dugula. Pertsona zaurituaren larrutik odola darion bezala, zuhaitzen azaletik erortzen dala erretxina. Eta guk ere sustraiak ditugula zuhaitzek bezala.
UDABERRIA vs. ETXEAN GERATU!
Urtaro bat bada non naturak agertzen duen bere ahalduntzea eta eraldatzeko indarra, horixe da udaberria. Kolore anitzen eztanda, eguneko argiaren bizia edota eguzki izpien sarkorra… udaberria eta etxean gatibu geratu beharrak kontraesana lirudike, hain zuzen oximoron bat (termino arteko kontraesana), baina pandemia batek derrepente gizartea kartzela handi bat bihurtu du bertan bizi garenok preso hartuta.