Azken hilabeteetan ikusten ari gara herritar on batzuk etxebizitzen okupazioen aurka mobilizatzen ari direla.
Kontzentrazioak egiten dituzte okupatutako etxebizitzen aurrean. Okupazio hauek bizitzeko leku baten beharraren ondorio dira, zoritxarrez, batzuek bat, bi edo hiru etxebizitza dituzten bitartean, beste batzuek ez dute ezer.
Larria eta lotsagarria! Ez dago beste hitzik itxialdian zehar umeei egin dietena adierazteko. Hilabete eta erdi etxean giltzapetuta egon dira, eta gero egunero kalean egoteko ordu bete eduki zuten, besterik ez. Kutsatzea ekiditeko irtenbide bakarra haurrak erabat konfinatzea zela esaten zuten. Gezurra zen. Europako herrialde guztiek ez dituzte konfinamendu neurri zorrotzak ezarri. Frantzia, Belgika, Suitza, Austria eta Erresuma Batua, besteak beste, Munduko Osasun Erakundearen gomendioak jarraitu zituzten eta aukera ematen zuten haurrak modu ordenatuan ateratzeko, etxetik gertu, gurasoekin buelta bat ematera.
Inork ez dugu hautatzen geure sorlekua. Halaber, leku zehatz baten erditzen dute emakumeek eta horri lurraldea deitzen diogu. Lurra, izadia, edertasunaren arragoa edota odolaren mintzoa izan daitekeena, aldi berean.
Inguruko poeta batek bere poema baten hasieran zioskun giza jendeak zuhaitzen antza dugula. Pertsona zaurituaren larrutik odola darion bezala, zuhaitzen azaletik erortzen dala erretxina. Eta guk ere sustraiak ditugula zuhaitzek bezala.
Gaur, apirilak 14, ospatzen dugu Zornotzako Zentral Termikoaren inposizioari buruz, “Zornotza Bizirik” plataformak antolatutako erreferendum eredugarriaren hamazortzigarren urteurrena. Urte benetan zailak eta intentsoak ordukoak, baina herritarren ahotsa ahaldunduta ikusteko parada ezin hobea.