Bart gauean, malko batek irrist egin zidan masailetik behera.
Azken urteotan kultura kontsumitzeko ohiturak/bideak aldatzen dabiltza (Bertatik bertaratik Nahierarako saltoa egin dugula esan dezakegu) eta ekimen edo proiektu herrikoietako parte hartzea azken hamarkadetako minimoetara bajatu dela sentsazioa baino zeozer gehiago da. Hau gutxi ez bada ere, bizi dugun pandemiak ez du ematen joerak irauliko dituenik.
Beldurra sentitu izan dut sarri.
Gurasoei matematikako azterketa gainditu ez nuela esaterakoan, gustuko izan dudan norbaiti gustuko dudala esan diodanean; autopistatik, euria botala eta kamioi batek aurreratu nauenean, kontrol polizialak ikusten ditudan bakoitzean edo tabernazulotik etxerako bidea bakarrik egin behar izan dudanean. Oroitzapena dudanetik esango nuke ezagutzen dudala emozio hori, hain emozio primarioa, bizirauteko beharrezkoa eta bizitzeko hainbeste traba jartzen dizkidana. Lerro hauek irakurtzen ari zarela ere, izu puntu bat sentitzen dut barrenean; biluzik ikusiko baninduzu legez, ea gustuko duzun, ea zer uste duzun eta ea ase zaituen itauntzen dudan artean.
Kostata bada ere, azkenean baietz esan diot txoko honetan idazteko gonbitari. Eta kostata diot, ez baita izan erraza erabakia hartzea. Izan ere, arantza bat edo beste daukat Zornotzako EH Bildurekin, inoiz zinegotziren bati ere adierazi izan diodana, eta ez nuke nahi min horrek tonu desegokia eranstea nire hitzei, arranguratik idazterik, inork nik esandakoak erasotzat hartzerik.